Jezus powiedział do swoich uczniów: «Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie». [Mt 5, 13-16]
W w/w Ewangelii Jezus posługuje się dwoma symbolami: solą i światłem. Zacznę od światła. Dla mnie światło jest pewnym posługiwaniem. Na przykład, gdy znajdujemy się w jakimś ciemnym pomieszczeniu (znajdujemy się w niebezpieczeństwie śmierci), musimy znaleźć szybko wyjście. Trzeba więc zapalić jakieś mocne światło, które by oświetliło to wyjście. Jeśli więc kto znajdzie to światło i oświetli np. okno, przez które będzie można opuścić pomieszczenie - to wówczas każdy z tego pomieszczenia znajdzie właściwy kierunek i ocali swe życie. Nie jest ważne, by zapalać dużo małych świeczek, ale ważne jest by rzucić jedno duże światło na wyjście, tak żeby ludzie mogli wyjść i znaleźć ocalenie. Jezus poprzez swoje Słowo ukazuje Kościół (wspólnotę), że jest takim reflektorem. A Kościół to mistyczne ciało Chrystusa, czyli On sam. A my członkowie Jego ciała nie możemy się ukrywać lecz działając jawnie w dzisiejszym świecie mamy posługiwać innym - oświetlając, ukazując drogę ocalenia.
A sól? To przyprawa, którą znamy. Bez niej pokarm nie ma smaku ale szczypta soli czyni potrawę jadalną. Ale też wiemy, gdyby nasza potrawa była tylko solą, nie można było by jej zjeść. Jednocześnie sól dodając smaku rozpuszcza się w potrawie – zanika jej stała postać. Ja porównuję świat do takiej potrawy, która straciła swój właściwy smak na skutek grzechu. Świat oddalił się od Boga i pozostał w ciemnościach, pozostał bez smaku, stracił swój sens, głębokie poczucie swej rzeczywistości. I dlatego Bóg bierze sól. Sam Bóg wybiera swój Kościół i posyła go do świata, aby przywrócił mu utracony smak. Chrystus powiedział: „Wy jesteście solą ziemi”. A misją soli nie jest pozostać solą, ale posolić świat. A jak się świat soli? Umierając – oddając swoje życie. Oddając przez posługiwanie.
W przytoczonym na wstępie fragmencie Ewangelii wg św. Mateusza w dalszej części czytamy: „…aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”. Jeżeli więc ludzie zobaczą, że ta Dobra Nowina o zwycięstwie nad grzechem i śmiercią gdzieś się zrealizowała np. we wspólnocie istniejącej w danej parafii, to jestem pewien, że to ich oświeci, wywoła refleksję a w końcu i zbawi. Dlatego w centrum Kościoła mamy Kościół żywy, złożony z dojrzałych wspólnot chrześcijańskich. W nich są ludzie wybrani przez Boga, by spełniać posługiwanie bycia światłem, solą. Istnieje także drugi krąg złożony z ludzi, których Bóg powołuje do Kościoła lecz tylko przyporządkowuje ich do niego. Zostali powołani, by poznać dobrą Nowinę, aby ich Kościół oświecił i posolił na ich drodze życiowej. Ale oni równolegle są katechizowani przez świat. Katecheza świata jest jednak mocniejsza od katechezy Kościoła, bo dawana jest mocnymi znakami, faktami. Świat stawia człowieka w miejsce Boga. Chce i często decyduje o życiu człowieka np. zabijanie poczętych a nienarodzonych dzieci (aborcja), In vitro, zabijaniu ludzi starych (eutanazja) itd. Są więc często na rozdrożu. A właśnie światło i sól spełnia misję w stosunku do nich, by i oni nabierali cech światła i soli.
Jezus więc ukazuje bardzo wyraźnie, czym jest posługa „światła” i „soli” w dzisiejszym, przeżywającym kryzys wiary Kościele. Kościele, do którego dociera jeszcze Dobra Nowina o darmowej miłości Boga do człowieka.
Zbigniew Stachurski
Zawartość jest dostępna tylko dla zarejestrowanych osób. Jeżeli jesteś zarejestrowany/a, prosimy o zalogowanie się. Nowi użytkownicy mogą się zarejestrować poniżej.